Uczucie drugie: I kto mówi, że samotność jest zła?

               Siedzę sama. Zamknięta w pokoju, skulona pod ścianą. Myślę o życiu. Uświadamiam sobie, że moje decyzje nigdy nie są w stu procentach moje. Zawsze ktoś na mnie wpływa, dyktuje jakie powinny być moje dalsze działania. Kiedy spędzam czas w samotności, zdaję sobie sprawę, że za każdym razem gdy postanawiam sobie coś zrobić i zdaje się w tej decyzji tylko na opinię innych, to później wychodzi z tego jedna, wielka klapa. 

                 I kto mówi, że samotność jest zła? Przecież pozwala nam dostrzec wszystkie nasze wady i zalety. Nie tylko nasze, ale też dzięki niej odkrywamy na nowo naszych przyjaciół, rodzinę. Pokręcone? Oczywiście. Przecież każde życie ma w sobie odrobinę dziwactwa. 

                 Patrząc na moją osobę, prawie każdy stwierdza, ze doznanie takie jak samotność jest mi zupełnie obce. Za każdym razem gdy ktoś wygłasza taką opinię na mój temat, czuję w sercu ogromny ból. Ból i pustkę. Przypomina mi się każdy dzień spędzony jedynie w swoim, własnym towarzystwie. Mama pracowała, aby utrzymać rodzinę, a tata... pokutował za swoje czyny. To powtarzam wszystkim, którzy kiedykolwiek śmieli zapytać o przeszłość mojego ojca. Ale nie oszukujmy się. On siedział w więzieniu.

                       A teraz? Mama odeszła. Tata wszystkim wmawia, że się zmienił. Sprzedaje nędzną bajeczkę. Ale ja nie dam wciskać sobie kitu. Dla mnie zawsze będzie najgorszą osobą na świecie. Osobą, która pozostawiła na moim umyśle blizny pozostając na swoim miejscy już a zawsze.

_________________

Dzisiaj trochę inaczej. Nie ma mojej opinii bo najzwyczajniej w świecie nie potrafiłam jej spisać. Są za to postacie. Zgadujcie :-)

Rozdział powinien pojawić się w następny weekend.

Przypominam o konkursie!

Zapraszam do podstron!!